5.sınıfa geçtiğim seneydi
Okulun açılış günlerindendi .
Yeni öğretim yılı,sevinç, heyecan ile saçlarımız örülüyor bir yandan da
heyecanla hazırlanırken tv’den ses ile dışarıdan boş arnavut kaldırımlarına vuran asker postallarının sesine karıştı.
Çocuk aklı anlamaya çalışsakta, anca yıllar sonra anlıyacaktık.
Sonra sessiz sokaklarda fırına, bakkala gidişlerde insanların gözlerindeki ürkeklik ne olacağını bilememezlik.
Sokağa çıkma yasakları.
Beyaz araba görürdük bazen trençkotlu sert suratlı adamlar bir eve,okula ,işyerine girer yanlarındakilerle çıkarlardı.
Çocuk ruhumuzla bile korkuyu hissederdik havadan.. Beyaz rengi sevmeyişimde araçlarda o yıllardan sanırım. 12 eylül 1980 sonrası beyaz masumiyeti mi kaybetti ne ?
Ben marmara bölgesinde yaşadım o günleri bir ilçede ,herkesin birbirini tanıdığı günlerde ve çocuk ruhumda hala acısı kalmıştır o yüzdende.. Otobüs yolculuklarında her 2 saatte bir kontrolleride unutmam,bölgeler değiştikçe o garip baskının arttığınıda hissederken..
12 eylül 1980’e geliş ile sonraki süreç ülkeme çok acılar yaşattı.
Durdurulabilirmiydi yoksa altı mı harrandı kimbilir; tarih döker yeri geldiğinde eteklerindeki taşı ve belki bir gün öğreniriz.. Zaten yeni nesiller için anca tarih o günler…
canlar yandı.
Kurunun yanında yaşta…
Vicdanlar ;kör ,sağır ,dilsiz oldu Adalettede,parmaklıklar arkasında da. .
Sonrası bir nesil travmalı sürdü hayatını yaşadıklarıyla..
Yine ;
anne babalar, bir nesli zarar görmesin diye siyasetten uzak tutmak için çabaladı.
Allah bir daha o günleri vatanıma yaşatmasın.
