“Zorbalık, büyümez. Derinleşir. Geleceğe sızar.”

Her dönemin sessiz bir felaketi vardır. Kimi zaman göz göre göre gelir, kimi zaman alttan alta büyür. Bugün sizleri giderek yaygınlaşan, görünür olmaya çalışan ama bir türlü tam anlamıyla ciddiye alınmayan bir tehlikeye karşı uyarmak istiyorum: Çocuklar arasında artan akran zorbalığı.

Bu yazı bir alarm, bir çağrı, bir farkındalık notudur. Çünkü mesele yalnızca birkaç çocuğun kavgası değil; geleceğin psikolojisidir. Ve ben bu konuda sessiz kalmayı reddediyorum.

Sessizce çekilen bir çığlık: Akran zorbalığı.

Okullarda, sokaklarda, dijital platformlarda her gün biraz daha görünmez hale gelen bir şiddet biçimi.

Bir çocuğun gözlerinin ışığı, arkadaşının küçümseyen

bakışlarıyla sönüyor.

“Şaka” adı altında yapılan her alay, bir çocuğun benliğine kazınıyor.

Akran zorbalığı, sadece fiziksel bir itme değil;

Bir kelimeyle kırılan özgüven, bir bakışla örselenen kimliktir.

Zorbalık; bir çocuğun hayallerinden, içindeki neşeden ve sosyal bağ kurma becerisinden çalar.Sessiz kalan her yetişkin, bu kaybın ortağı olur.

Çocuklar birbirine düşman doğmaz.

Zorbalığı öğretirsek, zorba olurlar.

Empatiyi öğretirsek, iyileştirirler.

Sosyal medyada maruz kaldığı aşağılamayı gizleyerek uyuyan çocuklar var bu ülkede.

Öğretmeninden “arkadaşlarınla geçin” telkiniyle susturulanlar,

Ailesine anlatmaya cesaret edemeyenler…

Ve bir soru:

Zorbalığa maruz kalan çocuğunuz siz olsaydınız, ne

yapardınız?

Bu bir uyarıdır.

Toplumu, okulu, aileyi ve ekranları birlikte sorumlu tutuyoruz.

Zorbalığı normalleştiren her sessizlik, bir çocuğun yarasına tuz basar.

Zorbalığı “büyür geçer” diye küçümsemeyin.

Büyümez. Derinleşir. Geleceğe sızar.

Çocuklar korunmayı değil, anlaşılmayı bekliyor.Akran zorbalığını konuşmaktan çekinmeyin.

Her çocuğun, güvenle var olabileceği bir dünya inşa etmek elimizde.

Bugün bu satırları yazarken yüzlerce çocuğun gözlerini

düşündüm. Kim bilir kaç tanesi sustuğu için hâlâ ağlamakta…

Unutmayın, bazı çocukların feryadı, yetişkinlerin

kayıtsızlığında kaybolur. O yüzden bir yetişkin olarak

sorumluluğumuzu unutmamalıyız.

Yarın geç olabilir.

Bugün konuşalım.

Ve çocukları yalnız bırakmayalım.

Tüm yetkilileri ailelere buradan uyarıyorum lütfen herkes gerekeni yapsın. Bu artık şu anda bir veba gibi çocukların arasında yayılıyor. Bilginiz olsun.

admin