Mersin Halk Haber Mersin Halk Haber 
Ben hiç çocuk olmadım ki…Kahretsin ki aşırı usluydum, sessizdim. Herkes beni örnek gösterirdi ne terbiyeli çocuk diyerek…
Annem sokağa bırakmazdı küfür öğrenirim yada vuran olur diye… Sokakta oynayanları pencereden seyrederdim.
Babam denize, heryere götürürdü, en güzel oyuncakları alırlardı ama kahretsin ki ben usluydum ve çocukça koşturmadım, kırıp dökmedim.
Beni parka götürürlerdi, salıncaklara binemezdim başka çocuklar izin vermediği için. Dalıp ta aralarına güç gösteremedim.
Annem çok nazik bir hanımdı ve çocuklardan rica ederdi,
”Siz çok bindiniz biraz da kızım binsin, sırayla binin lütfen” derdi. Çocuklar bu kadar kibar anneye alışık değil ki….Bir de annemle dalga geçip gülerek yine inmezlerdi.
Keşke yaramaz olsaydım, keşke çocukluğumu yaşasaydım.
Her yaş dönemimde hep yaşımdan olgundum 2005 yılında genç yaşta onkolojik sorun yaşadığım güne kadar.
Şoku atlattıktan sonra parka gittim ve çocuklardan birine ”ben sallanacağım lütfen iner misin” dedim. Çocuk indi ve arkadaşlarına seslendi. ”Teyze sallanmak istiyor” diyerek. Başladım çılgınca sallanmaya… Çocuklara gülümsüyordum hoşlarına gitti ve hep seyrettiler beni.
Yoldan geçen erişkinler, olgunlar bana ters ters baktılar ”Ne züppe kadın” diyen olmuştur içlerinden. Bilmiyorlar ki ben hayata tutunmaya çalışıyordum çocukluğumu yakalayarak..
Kaydım, sallandım, ne varsa parkta hepsini çocuklarla kullandım gülerek. Çocuklar bayıldılar bana. Teyze her gün gel oynayalım dediler. Kısmet dedim.
Sonra ki günlerde kumsalda yalın ayak yürüdüm. Kumdan kale yaptım, adımı yazdım kumsala. Denize taşlar attım. Direndim hayata, bugün hayattayım.Çocuk kadındım artık ama ben aslında hiç çocuk olmadım ki… Zeynep AYDAN
