Ne Makine Şu İnsan Be!

“Ne makine şu insan be! İçine ekmek, şarap, balık, turp koyuyorsun; iç çekmeleri, gülüşler ve düşler çıkıyor.”

Kazancakis’in bu cümlesi yüreğimin tam ortasına dokundu.
İnsanı, ruhun derinliklerine inmeden, en sade ama en derin haliyle anlatmak bu olsa gerek.

Nedir insan?
Biraz et, biraz kemik mi yalnızca?
Yoksa içine aldığı her şeyle yeniden doğan,
yeniden yanan, yeniden solan bir mucize mi?

Bir dilim ekmekle karnımız doyar belki ama,
bir kelimeyle ruhumuz kanatlanır.
Bir kadeh şarap boğazdan geçerken
yıllar öncesinden bir gülüş gelir akla,
ilk gençliğimizin tedirgin bakışları,
ya da kaybettiğimiz birinin sesi dolaşır içimizde.

Ve sonra…
bir iç çekiş dökülür dudaklarımızdan.
Sessiz ama derin,
bir nehrin alt akıntısı gibi…
Sözsüz bir hayal gibi süzülür içimizden dışımıza.

İnsan sadece yaşayan değildir.
Hatırlayan, özleyen, saklayan ve en önemlisi dönüştüren bir varlıktır.
Kimi zaman bir çocuk kahkahasında kaybolur,
kimi zaman bir pazar sabahında annesinin sofrasında bulur kendini.
Bir şarkıda kendine rastlar,
bir gözyaşında geçmişiyle yüzleşir.

İçimizde görünmeyen bir laboratuvar çalışır durmaksızın…
Sevgiyle kırgınlıkları,
özlemle kabullenişleri,
kayıpla gücü karıştırır,
ve sonunda bir “insanlık hâli” çıkar ortaya.

Bu yüzden belki de Zorba, “Dans et!” der.
Çünkü içimizde tuttuğumuz her duyguyu
bir harekete, bir sese, bir bakışa dönüştürmeden yaşayamıyoruz.
Yoksa boğuluyoruz.

Bir lokma ekmek,
bir çocukluk fotoğrafı,
bir gece sessizliği,
bir dost sesi…
Hepsi birer kıvılcım olur içimizde.
Ve biz, o kıvılcımla yeniden yanar,
yeniden düş kurar,
yeniden sevmeyi öğreniriz.

İnsan, sadece zamanın içinde yürüyen bir beden değildir;
İnsan, yüreğinin içinde zaman yaratan bir ruhtur.
Ve bu ruh, ne koyarsan koy içine,
bir şekilde onu sevgiye, hayale, umuda dönüştürmenin bir yolunu bulur.

admin