Mersin Halk Haber Mersin Halk Haber 
Ne garip mahlûktur insan… Aynı anda hem ağlayabilir hem gülebilir; hem sever hem de kırar, hem hayal kurar hem de o hayalin altında kalır. İçine evrenler sığdırır, dışına bir tebessüm konduramaz bazen. Bir bakarsın, yüreğiyle dağları deler; bir bakarsın, bir söze yenilir, içine kapanır.
İnsanoğlu bir âlem…
Doğar, büyür, öğrenir, sever, terk eder, unutur, yeniden başlar. Her şeyi yeniden yapabilir ama içindeki kırılgan çocuğa bazen bir ömür ulaşamaz. En güçlü anında en savunmasız, en yalnız anında en bilge olabilir. Bir kelimeyle umut bulur, bir bakışla her şeyini yitirir.
Kalbinde yangınlar taşır ama dışarıya serin rüzgâr gibi görünür. Kimi zaman gözyaşı dökmeden yas tutar, kimi zaman kahkahalarla acısını örter. Kimse bilmez içindeki fırtınaları… O yüzden yargılamak kolaydır ama anlamak cesaret ister. Çünkü her insan ayrı bir hikâye, her yürek ayrı bir kitap gibidir.
İnsanoğlu bir âlem…
Kendi yarasını saramazken başkasına merhem olur. Gittiği yerlerde kendini arar ama çoğu zaman hiç dönüp içine bakmaz. Dış dünyada bir yer edinmeye çalışır ama asıl mücadele içindedir. En büyük savaşını sessizce kendiyle verir.
Ve yine de en güzel yanı şudur insanın: Her şeye rağmen sevmeye devam eder. Her kırıklığın ardından yeniden güvenmeye, her vedadan sonra yeniden “merhaba” demeye gücü vardır. Çünkü kalbinin derinliklerinde hâlâ iyi olma, birini sevme, sevilme umudu yaşar.
Çünkü insanoğlu, ne kadar yorulsa da içinde bir yerlerde hep umut saklar. O umut bazen bir çiçek kokusunda uyanır, bazen bir çocuğun gülüşünde, bazen hiç beklemediği bir anda gelen bir “ben buradayım” sözünde… Ve o anda, her şey bir anlığına güzelleşir. Karanlık aydınlanır, yorgun kalp yeniden atmaya başlar. Çünkü insanoğlu aslında hep bekler… Bir şefkat, bir anlayış, bir sıcak el, bir güvenli omuz.
İnsanoğlu, sevildiğini hissettiği anda yeniden doğar. En derin acıların içinden bile sevgiyle geçebilir. Yeter ki birisi, o karmaşanın ortasında “Seni anlıyorum” diyebilsin. Çünkü bazen tek ihtiyaç budur: Anlaşılmak. Kırılmadan, ezilmeden, olduğu gibi sevilmek…
İşte o yüzden derim ki:
İnsanoğlu bir âlem…
Ve bu âlemin en kutsal dili sevgidir.
En hakiki aynası, kalptir.
En derin duası, “bir gün gerçekten anlaşılmak”tır.
Sevgiyle, kalpten kalbe…
