Yonca Yiğit “Çocuktan Çocuk Katil”

Geçtiğimiz günlerde 14 yaşındaki kız arkadaşını öldüren bir çocuk daha… Ne ara bu kadar karardı

çocukların içi?

Bir çocuk! çocuk öldürdü.!

Geçtiğimiz günlerde, henüz 14 yaşında bir erkek çocuk, kız arkadaşını öldürdü. Öldürdü.

Bu kelime bir çocuğun haberiyle aynı cümlede geçebiliyorsa, hepimiz durup düşünmek

zorundayız:

Ne ara çocuklar öldürebilecek bir “can” iliğe erişti?

Oyun oynaması, sevgiyle büyümesi gereken yaşta; bir çocuğun elleri kana bulandı. Artık “çocuk”

kelimesiyle birlikte cinayet, öfke, hakaret, şiddet ve cezaevi gibi kelimeleri konuşur olduk.

Eskiden çocuklar dillerinde masallar taşırdı. Şimdi ise duyulmamış küfürleri, hakaretleri, tehditleri

taşıyorlar. Bu bir tesadüf değil. Bu, bir toplumun aynaya bakması gereken acı bir gerçektir.

Sevgisizliğin gölgesinde yetişen çocuklar artık nefretle konuşuyor, öfkeyle bakıyor.

Bir çocuk durup dururken öldürmez.

Bir çocuk kendiliğinden katil olmaz.

Önce sevgiden mahrum kalır, sonra anlaşılmadan büyür, en sonunda duygularını taşıyamayan bir

yetişkine dönüşür.

Bugünün “çocuk katil”i dünün “görülmemiş, duyulmamış, sarılınmamış çocuğu”dur.

Her bağırış, her hakaret, her umursamazlık… Çocukların kalbinde yankı bulur.

Sonra bir gün, o yankı bir başka çocuğun canına mal olur.

Böyle yapmalarının altında çok büyük sebepler var dijital içerikler, anne babaların sevgili dilinden

uzaklaşarak tartışma ortamında çocukları stres yüklü büyütmeleri!

Biz hâlâ “bu çocuk niye böyle?” demeye devam ederken, çocuklar sevgi dilinden uzaklaşıyor,

şiddeti bir iletişim biçimi olarak öğreniyor. Gün yüzü görmemiş küfürler ediyorlar.

Evet, bir çocuk katil oldu. Ama onu oraya yalnızca kendi kararı değil, suskun kalan bizler,

görmezden gelen büyükler, sevgiyi esirgeyen bir davranışı var çocukların!.

Bu artık çocuklar çocuk kalamıyor.

Ve her katil çocuğun ardında, kırılmış bin çocuk daha büyüyor.

admin